του Χρήστου Τσόλκα
Ακόμα κάνετε γενέθλεια με τούρτα και κεράκια;
Θυμάμαι οταν ήμουν παιδί με τι αγωνία περίμενα αυτή τη μέρα. Να σβήσω τα 8, τα 10, τα 12 κεράκια τής τούρτας με τη μία. Βλέπω τώρα τα παιδιά μου που μεγαλώσανε με την ίδια αγωνία.
Κάποια στιγμή αυτή η συγκίνηση αμβλύνεται, σταματάει.Τα κεράκια γίνονται πιο πολλά – δεν είμαι σίγουρος ότι όλοι τρελλαίνονται να τα αποκαλύψουν – κι ετσι συχνά καταλήγουν σε ενα. Τα γενέθλεια δεν κουβαλούν τη γλυκιά γεύση της ωρίμανσης και της σοφίας αλλά απλά αποτελούν μιά συσσωρρευμένη νοσταλγική ανάμνηση του χρόνου που πέρασε. Από magiore μετατρέπεται σε minore.
Κι εδώ ακριβώς βίσκεται το λάθος.
Νομίζω θα έπρεπε να γιορτάζουμε τα χρόνια που έρχονται.
Η σκέψη αυτή μου πέρασε από το μυαλό στα τελευταία γενέθλεια του μπαμπά. Εκλεισε αισίως τα 85 παρακαλώ και τρέχει ολοταχώς για τα 86.
Η ζωή του ήταν πολύ διαφορετική από τη δική μου. Πέρασε ήσυχα, χωρίς ιδιαίτερες περιπέτειες. Αν τον ρωτήσετε βέβαια, θα σας πεί για τους βομβαρδισμούς των Γερμανών στην Πάτρα που μεγάλωσε, την κατοχή και τα ρέστα. Στην πραγματικότητα όμως cool. Καμμιά ακρότητα, καμμιά κατάχρηση, μακριά από ποτά και ξενύχτια. Ηταν ένας Δημόσιος Υπάλληλος με σταθερή, δια βίου δουλειά, χωρίς ΕΝΦΙΑ, ΤΡΟΙΚΑ, capital controls αλλά και καμμία απολύτως ιδιαίτερη συγκίνηση ή σημαντική ευθύνη. Ποτέ δεν έκανε πολλά λεφτά, δεν ανήκε καθόλου σε εκείνους που ευνοήθηκαν απο καμμία πολιτική ή άλλη κατάσταση. Πάντα όμως φρόντιζε να εξοικονομεί τα απαραίτητα για ζήσει την μεσοαστική μας οικογένεια χωρίς να μας λήψει τίποτα. Ο μπαμπάς, ήταν αυτό που θα λέγαμε μια καθωσπρέπει, χρυσή μετριότητα. Εγραφε που και που στιχάκια, δεν λέω, που εκείνος τα ονομάτιζε ποιήματα. Πάνω και πέρα από όλα όμως εβαζε το «σωστό» μεγάλωμα των δυό του αγοριών μέσα από εναν πρίσμα ηθικής και ακαδημαικής αριστείας.
Αλλά ήταν και παραμένει ακόμα απίστευτα χαρούμενος. Αναγκαζόμαστε να παίρνουμε σαν αστείο την αστείρευτη χαρά του γιατί πολλές φορές καταντάει κουραστική. Γελάει συνέχεια και λέει αστεία ακόμα και στις πιο απίθανες στιγμές. Ειναι θετικός και αισιόδοξος. Ακόμα και η κόρη μου τα βρίσκει ολα αυτά υπερβολικά. «Γιατί μπαμπά ο παππούς τραγουδάει συνέχεια; Δεν καταλαβαίνω» με ρωτάει με απορία.
Τα τελευταία χρόνια εχει χάσει σιγά σιγά όλα του τα αγαπημένα πρόσωπα, σχεδόν όλα όσα είχαν αξία για εκείνον. Φίλους, συναδέλφους, συγγενείς, πολύ πρόσφατα τον αδελφό του. Κάποιος θα περίμενε οτι τα γενέθλεια θα ήταν μια θλιβερή υπόθεση για εκείνον. Ομως δεν είναι.
Νομίζω ότι τελικά ξέρω γιατί. Ο μπαμπάς εχει ξεπεράσει το «προσδόκιμο». Την πέρασε την μπάρα. Κάθε παραπάνω χρόνος ειναι bonus. Παίζει πιά με τα λεφτά της μπάνκας, οπως λένε και στο καζίνο. Παίζει με τα κερδισμένα.
Δεν είναι αλήθεια ενας καταπληπτικός τρόπος να ζείς, ανεξάρτητα απο το πόσο χρονών εισαι; Μήπως θα πρέπει να γιορτάζουμε τα χρόνια που έρχονται κι όχι αυτά που ήδη πέρασαν; Μήπως θα πρέπει να κοιτάμε μόνο μπροστά με κέφι, αισιοδοξία και δίψα για το ωραίο και άγνωστο που ακολουθεί χωρίς νοσταλγία και τύψεις για το χτές; Τι σημασία έχει αν εισαι 85, 65 η 45; Κάθε χρόνος ειναι bonus, είναι το κάτι-παραπάνω.
Λέω στα επόμενα γενέθλεια να προσπαθήσω να γιορτάσω για το μέλλον, για το κάτι-παραπάνω κι εγώ. Ποιός τα θέλει άλλωστε τόσα κεράκια; Προτιμώ να μετρήσω αυτά που έρχονται.
Φωτο John Curley