του Χρήστου Τσόλκα

Ήταν περασμένες μια και ένιωθα εξουθενωμένος. Yπερένταση στο full. Ήταν αυτό το νέο,

πειραματικό πρόγραμμα για ταλαντούχους και φιλόδοξους νέους με προοπτική να ανέβουν ψηλότερα. Το πρωί, όλη η ομάδα είχε μαζευτεί στο γραφείο για να συζητήσουν τα projects και τα διδάγματα που αποκόμισαν από αυτά.

 

Σκρολάροντας – υπάρχει τέτοια λέξη άραγε – στο κινητό μου, έπεσα πάνω σε ένα post όπου κάποια, μέλος ενός φιλόδοξου start up, φιλόδοξη και η ίδια, τα παράτησε.  Έκανε την καρδιά της πέτρα και παραιτήθηκε. «Χωρίς Δόξα» ήταν ο τίτλος της ιστορίας της. Η άγνωστη συγγραφέας περιέγραφε καταστάσεις που μου έμοιαζαν οικείες. Συχνά πυκνά «έλιωνα» από την πολύωρη δουλειά. Μ άρεσε όμως, το διασκέδαζα, έπαιρνα απίστευτη ικανοποίηση από τα προβλήματα που έπρεπε με δημιουργικό τρόπο άμεσα ή έμμεσα  να λύσω. Όλα όμως εδώ πληρώνονται και καμιά φορά το εισιτήριο μοιάζει τσουχτερό. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει τον ΠΟΝΟ από την ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ.

 

Αν κάποτε η δουλειά δε θα με γέμιζε πιά, πως θα ήταν? Θα το έπαιρνα χαμπάρι? Θα είχα κουράγιο ν ανοίξω την πόρτα και να φύγω? H συγγραφέας περιέγραφε πόσο δύσκολο ήταν για εκείνη. Της άρεσε που ένιωθε σημαντική και απαραίτητη. Της άρεσε που ανήκε σε κάτι μεγαλύτερο από εκείνη, σε κάτι που στόχευε σε έναν ευρύτερο σκοπό. Τελικά όμως εξαντλήθηκε, «τελείωσε» και αποφάσισε να πει ΓΕΙΑ. «Χωρίς Δόξα». Και τώρα προσπαθούσε να ξαναδημιουργήσει μια νέα ζωή, καλύτερη. Με άγγιξε τόσο πολύ αυτή η ιστορία, η εντιμότητά της, το ανοιχτό της πνεύμα και η διάθεση να αναζητήσει αυτό που της πραγματικά άξιζε.

 

Πόσταρα λοιπόν την ιστορία της και έστειλα στην άγνωστη συγγραφέα ένα πολύ σύντομο, ευγενικό μήνυμα. Μετά έπεσα για ύπνο.

 

 

Ερωτήσεις δύσκολες

 

Η επόμενη μέρα, όπως περίμενα, ήταν γεμάτη και όμορφη. Οι νεαροί και νεαρές «δόκιμοι» που συμμετείχαν στο πρόγραμμα έζησαν ένα χρόνο γεμάτο νέες εμπειρίες , περιπέτεια αλλά και σκληρή δουλειά. Σε πολλές περιπτώσεις πίεσαν τον εαυτό τους, το μυαλό, τη δημιουργικότητά τους, τις αντοχές τους στα άκρα.

 

Η τελευταία πράξη του έργου παίχτηκε στο Ολυμπιακό Μουσείο με απονομές και ευχαριστήριους λόγους. Ήμουνα χαρούμενος. Αλλά ακόμα και όταν οι άλλοι το διασκέδαζαν, το μυαλό μου στριφογύριζε στα επόμενα πλάνα, το επόμενο στοίχημα, το επόμενο, ακόμα μεγαλύτερο πείραμα.

 

Συνεχίσαμε τις συζητήσεις, με συνοδεία λευκού κρασιού από τις πλαγιές του Lavaux, σε μια εκπληκτική αίθουσα.Με κομμένη την ανάσα χαζεύαμε τη θέα της λίμνης, με τα σπίτια του Evian. Αναμνήσεις, σχόλια, αποχαιρετισμοί και υποσχέσεις. Μια γλυκιά κούραση άρχισε να  σκαρφαλώνει στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Αποφάσισα να χαιρετίσω και να φύγω όταν βρέθηκα περικυκλωμένος από κάποια από τα παιδιά.

 

 

 

Μια «δόκιμος», η Γεωργία, με ρώτησε. «Στα αλήθεια το πιστεύεις;». Και συνέχισε «συμφωνείς με όλο αυτό; Πώς μπορείς να ξεχωρίσεις την κατάσταση της απόλυτης ταύτισης με τη δουλειά σου από εκείνη που σε εκμεταλλεύονται πλήρως και παραδίδεσαι αμαχητί καταναλώνοντας και το τελευταίο μόριο του εαυτού σου;”

 

«Ναι,» συνέχισε  Φοίβος, ο άλλος της παρέας. «Πως μπορείς να καταλάβεις ότι είσαι απόλυτα ικανοποιημένος από τη δουλειά που κάνεις; Ποια είναι τα σημάδια της ΕΥΤΥΧΙΑΣ? Πως μοιάζει άραγε;»

 

 

Απαντήσεις, πιο δύσκολες

 

Δεν το πιστεύω! Πολλά από τα παιδιά είχαν διαβάσει αυτή τη «Χωρίς Δόξα» ιστορία που ανέβασα. Συναγερμός! Δεν θυμόμουνα τις λεπτομέρειες…Τι ακριβώς έλεγε που έπρεπε να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω? Την πάτησα.

 

Μετά μου ήρθε, θυμήθηκα. Στη γλώσσα μας λέγεται «το σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης». Αυτό. Η γενναιότητα να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις. Μα ρε φίλε τους μπέρδεψα τελείως. Για ένα χρόνο– στην πραγματικότητα για πολλά παραπάνω χρόνια – δουλεύανε σκληρά και παραδέχτηκαν ότι το συναίσθημα ήταν υπέροχο. Ξέρουν καλά ότι κι εγώ ίδιος έτσι είμαι. Ένα πράγμα non-stop, «δε σταματάμε ποτέ». Και τώρα, τι ήταν αυτό;

 

Ξαφνιάστηκα. Δεν ήξερα τι ν απαντήσω. Φόρεσα λοιπόν το καπέλο του μεγαλομέντορα.

 

«Ακου», λέω στο Φοίβο. «Η ΕΥΤΥΧΙΑ έχει άμεση σχέση με την ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ και το ΝΟΗΜΑ και αυτά με τη σειρά τους είναι παιδιά της ΔΕΞΙΟΤΗΤΑΣ, της ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ και της ΣΧΕΣΗΣ μας με τους άλλους. ΕΙΣΑΙ χαρούμενος, νιώθεις γεμάτος όταν καταλαβαίνεις ότι μέσα από τη δουλειά σου αναπτύσσεις δεξιότητες, γίνεσαι καλύτερος. ΕΙΣΑΙ χαρούμενος επίσης όταν έχεις τον έλεγχο της ζωής σου, του χώρου που κινείσαι, και όταν έχεις φίλους, επαφές, γνωστούς, δίκτυα και εισπράττεις χαμόγελα, αγκαλιές και επιβεβαίωση.  Ε και καμμιά selfie που και πού». «Θέλει και τα τρία αυτά η Ευτυχία», κατέληξα.

 

Κατάλαβα ότι τους άρεσε η απάντηση. Γελάσαμε, αποτελειώσαμε το κρασί μας, αγκαλιαστήκαμε για μια τελευταία φορά και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Λιώμα στην κούραση.

 

Η επόμενη μέρα

 

Ξύπνησα κοιμισμένος από τον ακάλεστο ήλιο που παραβίασε τις μισάνοιχτες κουρτίνες. Με το ένα μάτι ακόμα κλειστό, τσέκαρα αυτόματα το κινητό μου και είδα μια ειδοποίηση.

 

Ήταν μήνυμα από την άγνωστη-συγγραφέα του «Χωρίς Δόξα». Απίστευτο; Σύμπτωση;

 

 

Τι έκπληξη!  Δεν περίμενα μία άγνωστη να απαντήσει σε ένα μήνυμα τελείως απλό με τέτοιο τρόπο. Με ευχαριστούσε και με καλούσε σε κάποια πιθανή μελλοντική συνεργασία.

Διάβασα στις λίγες γραμμές ευγνωμοσύνη και ευγένεια.  Αισθάνθηκα χαρούμενος για αυτή την καινούργια επαφή και είδα συμβολικά μπροστά μου ένα κόσμο γεμάτο προοπτική. Μου έφτιαξε τη μέρα. Αλήθεια.

Ξύπνησα γεμάτος ενέργεια. Ξαφνικά μου άνοιξε η όρεξη να λύσω ένα πρόβλημα που με βασάνιζε έντονα τις τελευταίες μέρες. Αισθάνθηκα να πλημυρίζω από νέες ιδέες. Κάτι σαν επιφοίτηση. Ενας από μηχανής θεός. Σαν ένα ποτάμι να τρέχει στο κεφάλι μου. Κατάλαβα συμπεριφορές συναδέλφων που πριν μου ήταν αδιανόητες – μπορεί να έχουν και δίκιο, γιατί όχι. Ζητήματα άλυτα, άρχισαν να βρίσκουν λύση. Ναι απίστευτο. Κάτι τέτοιες στιγμές, συνηθίζω να κρατάω κοντά μου ένα μπλοκάκι ή ένα «μαγνητόφωνο» για να μην χάνω αυτά που κατεβαίνουν σαν θείο δώρο.  Ξεκίνησα αυτόματα να καταγράφω τις σκέψεις μου με δύο τρεις λέξεις, να αναπτύσσω τις ιδέες μου, να χαρτογραφώ νέες πιθανές συσχετίσεις….

 

Ποιος να περίμενε ένα τόσο πλούσιο πρωινό ξύπνημα.

 

Να λοιπόν Φοίβο κάποια από τα δικά μου σημάδια της ευτυχίας.

 

• Κύματα από δημιουργική ενέργεια
• Οι ιδέες πέφτουν σα βροχή
• Ξαφνική διαύγεια και κατανόηση δύσκολων ζητημάτων.
• Αίσθηση αγαλλίασης
• Βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι
• Αναγνωρίζεις και χρησιμοποιείς τα λάθη σου για να γίνεις καλύτερος (η)
• Ξεχνάς το χρόνο
• Νιώθεις δυνατός (η) για να ζητήσεις συγνώμες
• Απίστευτη αντοχή και διάρκεια για «πολλά χιλιόμετρα»
• Γενναιοδωρία απέναντι σε άλλους και διάθεση να δικτυωθείς, να κάνεις φίλους, να ξεκινήσεις νέες συνεργασίες.

 

 

Αποφάσισα να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις με τη Γεωργία, το Φοίβο και τα υπόλοιπα παιδιά.

Με ένα απλό, ξεκάθαρο μήνυμα:

 

 

[Tweet “«Μη σπαταλάτε το χρόνο σας τζάμπα. Η ζωή είναι δώρο. Ξεκαθαρίστε τι σας κάνει ευτυχισμένους (ες) και κατακτήστε το»”]

 

* Όπως λέει και ο Πάνος, πάντα στο … βάθος υπάρχει κήπος»